Thonë malli të bën’ poet
Ësht’ dhe s’është e vërtetë…
Thonë shpirti i mërguar
Burim pene për të shkruar…
Jo…jo…jo…, për fam’e emër
Por të zbraps llavën në zemër…
As në ëndërr, kurr’kaluar
Ardhur nga puna dërrmuar…
Mërgimi kjo plagë e vjetër
Gjithmonë ësht’mbledhur në letër…
Shplodhjes vargu buis vet
Do a s’do…, gjëndesh poet…
S’prish punë shkolla, teoria
Nga ah-ja… lind poezia…
Por me mua, jooo…, s‘e dija
Sa më mungon Shqipëria?!..
Ku kam qeshur dhe kam qarë
Ku jeta fort më ka vrarë…
Ku kam rrënjët e damarëve
Ku kam eshtrat e të parëve…
Vetëm në sokaqe Vlore
Lapsi s’më ndahet, prej dore…
Këngëzojnë me ligjërime
Thundre, bexga e mersine …
Të gjitha i mbolli Zoti
Brinjës së Kaninës sime…
Përmbi to vuri floririn
Kaninjotin, argëlidhin…
Bir nëne, o kush ta mbajë
Mespërmes lumin me vaj…
Sqimatare muza ime
Aromë Vlore, fllad Kanine …
Shkëmbëzim nga Labëria
M’u dashka gjithë Shqipëria…
Të humbas në ligjërime
Që të zbrapset llava ime!