Pashë diellin teksa fikej,
tu përgjak retë e detin.
Tu u derdh teksa shqyhej
n'për retë e përgjakme,
e tu u myt n'detin gjak i tij.

Pshë qiellin t'qnis me picrrat,
t'shpuzituna nga prushi diellit,
teksa ai shuhej n'ujtë e detit.
Për t'u preh udhës gjatë t'kthimit.

Pashë hanën teksa lundronte,
ndër re t'tretuna nër picrrat yje.
Përgjysëm e ngrënë vraponte,
tu derdh dritën nër lugje e pyje.

Njeva erën tek m'përkëdhelte
bashkë me gjetht, barin e lulet
t'sapo leme n'kët dit pranvere.
Tu i stërpik me bulza veset,
t'ngjye me dritë hane t'argjent.

Matanë shoh një copëz qiellë,
tu shpuzit picrra mi bar t'lëndinës.
Jan xixllojat që lunrojn lehtë,
bashk me erën e stërpikat e vesës,
tuj vezullu bashk me dritën e hanës,
që derdhet gjetheve, barit e lules.

N'për lugje, shpate, zabele e lëndina,
bulkthit n'kor knojn kangt e tyne.
Mataë shpateve n'trungje t'moçëm,
knojn huti e çoku, duet nate n'pyje.
Npër fole-shtëpiz t'sapo ngrituna,
flenë zogjt mërgimtarë t'le ksaj ane,
t'lodhun pri udhve t'gjata t'kthimit.

Diku lumit atje teposhtë,
melodi orkestre ngjohen
kto i lujn t'kaltrat valtë
kur pas shkamit thërmohen.