Në çlodhjen plagë të mesnatës
s’e gjej dot paqen e dëshiruar,
si teh vrastar për shpirtin plasës,
përgjon portreti i paharuar.

Dy sy, dënimi ngrihet heshtur
dhe endet rrugëve të ëndrrës,
si një fantazmë e zemëruar
kërkon shpagimin e saj të zemrës.

“S’të kam haruar”, – them me vete
në mjegullsi, në tis të hirtë,
Ajo zgjat duart…. “ ah, ku vete?”
që ikën kaq i pamëshirtë…!