Të kam dërguar përshëndetje,
ca zogj në heshtje me shikime
por ti për stimë dhe pa brejtje,
mi kthen të vrarë dhe pa miklime…

Në sytë e mi ka kohë tashmë,
oh, zogj e zogj që arratisen,
dhe strehë s’ gjejnë e të pashpresë,
rreth hirit tënd feniksa bien.

Por ngushëllohem me vetveten
edhe pse ti mi vret trumcakët,
sepse në sy kam mijëra zogj
dhe kjo për mua s’është e pakët.