Sonte po më digjet shpirti,
hapësira e pakët po më dhemb'
venat më janë ngushtuar,
tensioni i kujtimeve, rend.
forca që bie, trishtimin shtrëngon,
këmbët më duhet t'i marr në krahë,
më vonë përtej reve të humb,
bashkuar me grisjen e hënës atje lart
edhe pse kënga, shpirtit po më grish
vazhdoj veç për ty, të mendoj.

Qerpikët ngadalë po rrëshqasin
dritës së zbehtë në kët' mbrëmje,
ndërkohë rreth vetes, shtrëngoj krahët,
por grisja e hënës më djeg shpirtin...!