Në blunë e thellë
të detit,
futem të lundroj veten.
Deti blu, njomi lehtë
gjithë mishrat e mia.
Ëmbëlsisht,
më ngrohu,
si një rreze dielli.

Me shpejtësi,
nisën fletët,
të më bien nga trupi.
Të gjitha ato,
të veshjes së lehtë,
ngjyrë qielli.
Në misterin e detit,
lundroj si valët,
dashurohem,
me fshehtësinë dhe nektarin
e blusë.

E prekur,
në lëkurën time,
të zhveshur,
deti më rrëmbeu,
në gjoksin e tij.
Vesha mendimet,
me ngjyrën e kaltër,
shkëlqimi i syve,
këputi qerpikët ngadalë.

Në cepin e ishullit
qëndroj,
në daljen nga ujët.
Këmbët e zbathura, shikoj,
kanë marrë ngjyrë të bukur.
Në siluetën, sirenë,
trupi im skalitur,
mes valëve të qeta
detin, kam mahnitur.

Ngrita krahët në hapësirë,
nën përkundjet e dridhmave
të prekjes, me detin.
Në këmbën time të djathtë,
rrethuar, zinxhiri i
artë dhuratë nga deti.
Fletët e rëna,
mbuluan lakuriqësinë
kur me detin tim,
isha përballë...

U nisëm drejt universit
me ndjenjat e nxehta.
Me përkëdhelje
deti më mbuloi.
I përndezur trupi im.
Shtrëngova fshehtësinë,
mbuluar me dorë,
që deti, këtë herë,
të mos ma përpijë.
Brenda melodisë,
të shtratit të tij,
tejmbushja
shpirtin tim.

Në lojën e valëvitjeve,
të trupit tim të artë,
detin e deha,
shpesh-herë, me radhë.
Përhumbur thellë,
në detin blu,
normicat e trupit ndjej.
Lundrova pareshtur,
në detin blu,
duke zbuluar,
të gjitha fshehtësitë.
Në pranverën e blertë,
të ngjyrës blu,
ndalem të mbledh,
fletët e rëna, ngadalë...

Më pas, dal në breg,
plot bula të vogla,
në tërë trupin tim,
ku, deti, përsëri,
mahnitshëm,
shpërtheu dashurinë...