Liqeni Ohrit s’ka të shterë,
Sa gjërë e gjat në rethinë,
Ohër, Strugë dhe Poradec,
Janë shtjell si nëna me fëminë.

Brigjet shkëlqejnë butësisht,
Një vënd i qetë Lihnidori,
Dallgët përkëdhelin bregun,
Me ngjyrat e të një piktori.

Me sekretet e shekujve,
Ç’do gurgullimë këndon,
Si një përrallë Orijane,
Një dashuri të vjetër t’kujton.

Një kanavacë ngrohtësie,
E ndritshme dhe me diell,
Aty shpirti gjen prehje,
Me flladin të përkëdhel.

Valët e buta pëshpëritin,
Sekrete të vjetra që kanë,
Pranë bregut gurgullojnë,
Thua!.
diçka do me ma thanë!.

Gjurmët gjurmojnë me rërë,
E qeshura kërcen në erë,
Fëmijët ndjekin çdo valë,
Në ujë ndjehen t’mbështjellë.

Predhat shkëlqejnë si xhevahir,
Ku shpërndahen vënë gjurmë,
Era e lehtë fillon me dallgë,
Sa qetësohen, të vë në gjumë.

E mban kohën të gëzuar,
Me ngrohtësinë që ka n’vetë,
Dalë nga dalë rrëshqet në natë,
Rezet përulen, hënës i jep jetë.

Pra,,, këtu i thonë Ohër,
Zemra gjen shtëpinë e saj,
Voskë, një çmallëzim kthimi,
Sa të kem frymën,
në zemër do të mbaj.