Prej resh biem ngadalë
si mjaltë i tejdukshëm
e pa kujtesë uji,
biem ngadalë, aq ngadalë
sa koha kalamendet në ne
me historitë e saj të ngjitshme,
mahitëse po aq sa heroizmi i kotë
i një blete në lëkurë të njeriut.

Gjithmonë biem nga diçka
mbi një sipërfaqe të sheshtë
që rrafshon të nxehtën në të ftohtë,
temperaturë guri asnjanës,
herë dukemi të mysët,
herë dukemi të lugët,
asnjëherë njësoj.

E duam shiun
jo se na shket zverkut
me mbresën e qiellit
pikë zero pa asht,
po se na nduk brengat
e na i sheshon në hoje të trupit
me melankolinë e një amvise të përkorë.

I duam pemët
jo se janë tonat
e na mbijnë në mushkëri,
sa herë kujtohemi për jetën,
por se pa to ky dheu ynë
ka aq pak gjëra për t’u dashur.

E duam hënën,
jo se është jona
e na ndjell të dalim prej mishi,
por se është murgu më i besueshëm
për t’u rrëfyer në orë vetmie,
orë agjërimi hijesh, zemërplasjesh.

E duam dy herë hënën
jo se na përket,
e na i qep plagët me gishta të hollë
pa pikë mëshire për dhembjet,
por sidomos për atë fytyrëz të bekuar
që duket sikur na do përnjëmend.

Bota e ka kryqëzuar lakuriqësinë
jo për të ngjarë e denjë,
por për të harruar
që krijesa vdes me vdekjen
nëse trupi nuk vesh asnjë shpirt.

Prandaj hëna nuk ka asnjë trup,
prandaj shiu bie mbi pemë,
prandaj pemët i ha toka,
forma lakuriqësie të pastra
për sy të kthjellët.

Njeriu i përveçëm,
fill i endur
në shtizën e një perëndie të thinjur
është krijuar për të veshur shpirtra,
prandaj ti ma trego frymën tënde lakuriqe
dhe unë do të të them
nëse më përket i gjithi mua.

Në re ngjitemi aq ngadalë
si shpërbërje e bardhë pa emër
e aq ngadalë kondensohemi
brenda syve tanë
sa nuk e dimë si bëhemi udhëtarë
brenda një rrethi uji të përsosur.
Shkojmë e vijmë, shkojmë e vijmë.