Qielli n’verilindje digjet si pëlhurë e shqyme,
ngjyrë e gjakut t'shekujve.

E di,
aty shtrihet Dardania,
si trup i kryqëzu mbi gurë t'vjetër.

Retë s’janë ma re,
janë plagë që lëvizin ngadalë,
shiut i dridhet fryma
dhe bie si lot në dheun e skuqun.
Zani i bilbilit u ndërru n'vaj qyqeje,
por askush s'mund t'i zbus zogjt e shqipes.

Gjaku i të rinjve rrjedh
ai bëhet lumë,
një lumë i kuq që kërkon detin e lirisë,
që bart mbi valë flamuj,
ëndrra,
emra që s’harrohen,
flamurin që rritet mbi varre.

Nanlokja Dardane,
n'çdo stuhí ti je rrajë që s’këputet,
kështjellë e gjallë me gurë zemrash,
në ty gdhenen burrat,
në ty gdhenen nanat,
në ty gdhenet qëndresa dardane.

Dardani,
edhe gjaku i foshnjës që ende s'kish shqiptu fjalën nanë,
u bë dëshmi e gjallë,
një dritë që u fik n'prag,
pa pa diellin,
pa prekë hanën,
por mbeti shejt n'qiell,
yll i përjetshëm i kujtesës.

Dardani!
Dhe prapë, prej hinit ngrihesh,
si feniks që hap krahët mbi agimin e botës.
N'damarët e tu sërish rrjedh dritë,
një diell që s’mundet kush me shue,
një zemër që rreh për të gjithë tokën Dardane.