I mbështjellë me mandelin e ngrohtë t’dashtnisë,
prisja rrezet bujare t’pranverës dashtuni,
që shiu i ftohtë i vetmisë të kthehet n’ylber,
ku t’harkoj t’kaltrin qiell t’shpirtit tonë n’vetmi.

Po diku ti je fshehun n’qenien time,
ashtu e pastër si pikë loti dashtnie.
Sytë e tu t’bukur blu m’shpojnë,
m’shpojn me shigjetat intime
e shpirti im i vetmuar m’robnohet,
se m’bie n’lak t’dashnisë romantike.