I mbështjellë nan mandelin e vetmisë,
me prangat e ftohta t'ndarjes nër durë.
Sfilitem nga rrëmuja n'shpirt e dashtnisë,
e dashtnisë pastër që m' dhuroje ti dikurë.

N'për shpirt m'rrjedh kujtimi i dashtnisë,
kur menoj t'buzëqeshun si dikurë ftyrën tane,
si një diellë ndër ujnat t'kullu t'zallishtes,
duke vrapu, vrapu n'kaltërsinë e valëve.

Net-ditëve t'vetmisë përqafoj qiellin blu,
qiellin blu me diell e yjë, t'pa skaj e anë.
Me shpesë se aty do t'gjej t'kaltrit syt e tu,
që t'më ndrinë udhën e vetmisë kët natë.

Zemra me menjen m'kacafyten me rrëmujë
edhe pas shiut kur harkohet ylberi n'qiellë.
Vrapoj, vrapoj që ylberin t'a mbrrijë,
me shpresën se pas tij ty do t'gjejë.

Ditë-netëve edhe pse pranë e pranë t'shtri,
si dy dete me ujë t'kullu, apo nga dallgët t'shkumzum.
Zemra me menjen bajn rrëmujë përsëri.
Edhe ashtu pranë e pranë t'shtri si dikurë,
metëm t'dam si dy detet që kurr s'u bashkunë.