Nata e gjatë gjëmonte mbi atdhe,
mes rrmujës, së mledhjeve t'frontit.
Mes zhurmës përhapse t'jetës re,
mes çirrjeve t'ethëshme kundër Zotit.

Natë e pa dëshmitarë zgjatej sy e veshë,
Pas dyerve, gjerdheve, rrugëve e shesheve.
Kthehej n'pranga e tortura n'trupa burrash e grashë,
n'pluma e litarë, n'trup e qafë t'elitarëve.

Mblidheshin komisione dëbim-internimi,
për t'degtis n'për humtina krejt elitën.
Nër buztë e tyne shqiptohej ngazllimi,
ata menonin t'bindun se e zhdukën frikën.

Drapënçekani shrypte e korrte,
çdo za t'amël që binte erë liri.
Dryna t'çeliktë për gojën farktonte,
vargoj, pranga e hekura për qeli.

Marshonin skuadrat e vdekjes,
nan tingujt funebre t'internacionales.
Për t'shu jetët e zanit t'vërtetës,
që shqiptarët t'ndriçohen veç pri yllit Moskës.

Yjet s'shuhen, por kthehen n'meteor,
ata ndrin deri n'gjerizet e natës veshtake.
Ata djegin çdo bunkier, shemin çdo mur,
ata ndrinë me rreze lirie çdo qelizë njomzake.