Re t'lehta valzojn qiellin,
tuj valzu kah i fryn era n'kaltërsi,
si binjaket që valzojn detin,
tuj valzu lehtas n'pasqyrë t'ti.

Mi t'kaltrën pasqyrë t'detit,
fluturojnë ato pulbardha.
Tuj vallzu nër rryma t'flladit,
n'melodinë e kangëve t'veta.

N'mes t'kryne dy kaltërsive,
rrezon dielli t'artën dritën e vet.
Tu i përskuq veç buzëmramjeve,
kur merr rrugën për me fjet.

Për mi ranën hishën t'valzume,
jan rendit çadërat ngjyra-ngjyra.
Nan to rrahin zemrat e dashtunume,
ku puthen buzë, gushë, gjijë e ftyra.

Sa herë era nevrikoset,
me t'nxetat rrezet e diellit,
e me t'kaltrat valët e detit.
I mledh retë mes detit e qiellit,
tuj fishlly n'meloditë e veta,
tuj shkarku stuhi e veptima,
për mi fushë t'dallgëzume t'detit.