Leve mes malesh t’nalta.
N’stinën e dimnit t’veshuna
me vellon e borës kristaltë.
N’pranverë me fustana
t’qëndisuna
me lule, e t’blertë.

Bjeshkët e bardha me borë,
t’falën shtatnaltsinë.
Qielli i pastër pranverorë
të qëndisi sytë me kaltërsinë.
Flladi lehtë t’ledhatoi gjinjtë.

Flokët e t’u t'përdredhuna,
por si trikat e arit,
bukur i ke t’derdhuna
përmbi t'bukurat shpatulla
deri afër belit,
e përmbi at’ shteg t’ballit.

Vetullat e tua lakuar
por si e hana e re,
përmbi sy harkuar,
si pikturë e rujtun n’muze,
me çmim t’parë lauruar.

Ftyra jote e bardhë si bora,
kur flet, t’kuqet si molla.
Buzët e tua t’kuqe e t’njoma
si gonxhe t’sapo shpëthyme
me t’argjendën vesë ngjyme.

Shtati yt i pastër,
por si ujët e bores,
që rrjedh n’krojet Kunorës.
Me fustan t’qëndisun
me lulet e Zojës.

Sorkallet e bjeshkëve
t'veshuna me livadhe e pyje
t’falën shkathtësinë,
e i madhi Zot mbi yje
t’dhuroj zgjuarsinë

Djemt e ri, trima e t’pashëm,
aq shumë ty t’lakmojnë.
Tan ditën ecin mendushëm,
se n’lak t’dashnisë tane
t'dashuru duan t’pushojnë.