Qielli pranverorë nis të çvishtet nga retë.
Pozë nudo e kandshme kaltërsie.
Bilbilat ngjyrosin t’bukrat pendë,
e i’a marrin amël n’kor një melodie.

Malet si t’bezdisuna nga vapa e parë,
flakin n’lum ksulën e tyne t’bardhë,
e t’tynin trup skelet t’ashpër shkamborë,
rrobë e blertë gjethnaje, e vesh ngadalë.

Lëndinat e blerta qëndisen nga lulet,
nga lulet ngjyra shumë e plot aromë.
Ahu i moçëm me t’blertën gjethnajë vishet,
e nuk bezdiset fare për kambët n’dëborë.

Me rrezen e diellit nis të loz ujëvara,
një hark mahnitës ylberorë sajojnë.
Legjendë e kanshme për djem e vajza,
që pareshtun ëndërrojnë t’a kalojnë.

Vashat syshkruara dalin t’mledhin lule,
duke i tubuar, disa i thurin kunorë.
Njana-tjetrës mundohen t’ia bajn me hile,
për t’zgjedh nër djem ma t’mirin dashnorë.