N’muzgun e purpurt aty n’bregore,
drapnin e artë të hanës vështroje.
Luginën po e mbulonte muzgu lehtë,
ti sodisje e përhumbun valët e qetë.

Valë e kaltër puthej me gurët e lumit,
sinonim i syve t’tu ende t’pa puthun.
E përhumbun krejt n’freskinë e flladit,
pritje e qetë e mbështjell me muzgun.

Të takova n’muzgun e mramjes,
nan vezullimin miliardësh t’yjeve,
nan dritën e praruar t’hanës.
M’godisje me t’kaltrën dritë t’syve,
që çveshi vellon e zezë t’natës

Të dua…! Pëshpërisje ngadalë,
e melodi e fjalve t’tua u shkri.
U shkri n’notat e t’kaltave valë,
e t’kaltrit sytë e tu, ndezën ata t’mi.