Të jesh vetja që të ekzistosh
I mbyllur në Ishullin e Vetmisë
Sikur të ishe Robinson Kruzo
Përballu rrathëve të pandemisë

Njeriut i duhet guximi i patrembur
Dashuria e jetës për njëri-tjetrin
Shēmbēllimi askend se ka shembur
Urtia i ka prek kufijtë e universit

Sprovë e vetëdijës është qytetërimi
Që nuk e rrënon veprēn e vet
Koha herë herë shfaq dritë të beftë
Të qëndrosh me rrezatim veprimi

Nuk jemi ne në një planet tjetër
Kufijtë e ndarjes i tejkalojnë zogjtë
Zemrat e tyre e prekin dhe qiellin
Njeriut i vështirësohet jeta në tokë

Sikur të ishe nē Ishullin e Vetmisë
E jo nē Tokēn e Lirisë larē me gjak
S’mund të shkelen me këmbë yjet
Pa të cilēn vepër s’do tē kishte jetë

Flakeni tej inatin e çmendurisë
Dëshmo aftësinë e vetëdijes qytetare
Sa ma larg këshilltarëve matrapazë
Qē për përfitime futin përçarje.