Sot isha në Panairin e Vdekjes dhe takova jetën,
përcolla një të vdekur e preka duart me shumë të gjallë,
njëzetepesë vjet – çerek shekulli pa i parë;
shumë vite janë, shumë, me një këmbë në tokë
dhe tjetrën në Diktaturë me moshë sa gjysma e të parës.

S’kam forcë të nxjerr nga goja për veshët:
me një këmbë në varr dhe tjetrën në të gjallë!
Në të gjallë që vdesin përditë dhe mua më duhet
të kaloj dorë më dorë një lopatë me pak dhe’
për atë që jep shpirt në Diktaturën e Re.

Të parin e Diktaturës së Madhe ma mori vdekja,
nuk ma vranë:
vdiq me një vdekje natyrale me mua pranë, te koka.
Me këto duar dhe ata lot Komandantin e varrosa!

Këta, të mëdhenjtë e 25 vjetve ndryshojnë,
më rrinë mua, mua me lopatë te gropa sa të më mbulojnë
dhe të vazhdojnë në të tyre:
të hanë Atdheun qe s’e kanë, brenda dhe jashtë kufijve.