1.
E kujt është kjo natë
Krakëllima e së cilës
Nuk ndalet më shumë se
Dymijë tremijë vjet

Unë kurrë nuk i pashë zogjtë
Duke kënduar
Te Lugjet e Verdha

Atje vetëm guri i murrmë
Këndon një baladë të lashtë
Më pat thënë miku im
Shpendi
Se në ato legjenda Homerike
Zogjtë e verbër
Vdesin pa fluturuar hapësirave

2.
Më duket se fillova të besoj
Në legjendën e gurit
Këtu ku u lindën perënditë
Edhe gurët janë të shenjtë

Ja ky gur i murrmë
Kur këndon maje krahu
Ka një zë fantazmagorik
Sa që zogjtë e verbër
Sa ora
Vdesin në fluturim

3.
Atje përtej atyre gjetheve
Ku këndojnë
Dhe vdesin burrat vertikalisht
Zogjtë nuk cicërojnë asnjëherë

Thonë se kënga e tyre
I shëmbëllen vajit të legjendave
Në grykën e Valbonës
Edhe gurët si njerëzit
Dinë të vdesin duke kënduar

4.
Këto Male të Mira
U lindën nga legjendat
Dhe një ditë domosdo
Do kthehen në legjendë

Unë isha tepër i habitur
Kur preka
Preka me dorën time të fishkur
Lotin e kristaltë
Të grykës së zanave
Preka dhe u ringjallën gurët e vdekur

5.
Larg përtej kësaj gryke
Dhe ëndrrave të legjendave
Si mbi mjegulla të plumbta dukej
Kulla e Mic Sokolit

I cili topit të skuqur
Me gjoksin shkëmb
Për t’ia zënë frymën vdekjes
Ja mbylli grykën

Ky qiell paska mbetur
Pa asnjë ëndërr
Vetëm uji i akullt i Valbonës
Ia përkujton si me mall
Legjendën e dasmorëve të shkëmbit

6.
Nuk di se ku më mbeti kujtesa
Nga sytë e mi të lëbyrtë
Nuk pikojnë
Por rrjedhin çmendurisht
Rrjedhin
Stërkalat e akullta të Nuses së pafat

Dikush deshi
Të ja gjymtoj duvakun
Mbi shtratin e gurtë
Të saj ngriti dhembjen
Dhe më shumë se dymijë vjet
Qante mjegulla e maleve të murrmë
Qante për fatin e gurtë të burimit

7.
Natë ferri mbi flokët e shkulura
Të rrapit kryeneç
Ku drurët gjithmonë vdisnin vertikalisht

Unë i njoh mirë
Më kujtohen dimrat e egër
Dhe kosat apokaliptik të vdekjeve
Me shije amoniaku

Asnjëherë netët
Nuk ishin të bardha këtu
Vetëm lokja
Me shaminë saj të bardhë
Imitonte dëborën
Mbi flokët e kreshtave të pathyeshme

Ah lokja ime e pafat
Pate mbi kokë një Shqipëri të grisur
E të copëtuar
Në shtatëqind
E shtatëdhjetë e shtatë pjesë
Dhe kurrë më nuk arrite
T’i shërosh plagët e gurëve

8.
Unë njoh një nënë
E cila lindi shtatë djem
E shtatë vajza
Si shtatë shtojzovalle
Dhe pa derdhur asnjë pikë loti
Ia dhuroi atdheut të gjymtuar

Këtu në këtë luginë
Ku u lindën perënditë
U lindën edhe burrat
Që e përbuzën vdekjen
Deri në vdekje

Nuk e njohën kurrë
Ose s’deshën të njohin
Shijen e verdhë të amoniakut
Gjithmonë vdiqën
Po në atë mënyrë se si vdisnin drurët

9.
Ulliri këtu rritej nga guri
Rritej si në legjendë
Mbillnim në mars
Dhe për shtatë vjet
E merrte dyfekun në dorë

Thonë se njerëzit nuk kanë kohë
Të presin aq gjatë
Që të piqen kokrrat e ullinjve
Para çdo stine
Kur ndizen zjarret e mëdha
Mu atë ditë piqen edhe ullinjtë

10.
Më ka lodhur e dërmuar
Kjo heshtje e pakuptimtë
Sa herë që patëm nevojë
Ne i krijuam perënditë
Sepse atdheu
Asnjëherë s’mund të jetoj pa Zot

Kurse Zoti i jonë
Ishte plaku i shtëpisë
Dhe i biri i plakut
I cili përgatitej
Për flijimin e fundit kur kërkonte
Ky atdhe i leckosur dhe i sfilitur

11.
Nuk di a thua vallë
Mund të gjej ndonjë fjalë
Në degët e akacies
E cila çelë
Të gjitha llojet e luleve
Në shtatin e saj të vrarë

Ky peizazh i paparë diku tjetër
Mbase e ka shijen e mallkimit
Këtu as nuk vdesin
E as nuk lindin zogjtë
Thonë se këto Lugje të Verdha
U krijuan për hir të perëndive