Duart e saja të zverdhura
Dhe lakuriqe
Si vetë lakuriqësia
Përqafonin bisqet e shelgjeve të njoma
Ku qëndronin ulur ose kacule
Mbi stolin e vjetër
Dhe ëndërronin të kaluarën e largët
–
Asgjë nuk ngjau rastësisht
Atë ditë
As që do të ngjajë ndonjëherë
Ajo i shikonte rrënjët
I shikonte përtej tokës
Duart e fishkura të vjeshtës
Që depërtonin nga pasqyrat konvekse
–
Një stuhi si ujku i uritur
Na pështillej
Tmerrësisht pështillej
Përreth këmbëve të rrapit
Kurse mali kollitej
Kollitej duke gërhitur
Si i moshuari prej nikotine.