Spital, gjendje e nderë,
një situatë surrealiste.
Dikush me shpresë se jeton,
e tjetri me frikën se do vdiste.

Një ballafaqim ndjenjash,
të përziera me mister.
Çfarë do të sjellë e nesërmja?
Po pacienti, çfarë ka ndjerë?

Pacienti, më shpresë madhi,
që beson në mrekulli,
familjarët në prapavijë
dinë më shumë sesa ai.

Dikush pranon realitetin
dhe përgatitet shpirtërisht;
të tjerë që nuk dorëzohen,
gjer në fund rrinë stoikisht.

Ja, një fatlum ia hodhi
sëmundjes, flamë të zezë.
Familjarët, nga gëzimi,
nisin dhe bëjnë festë.

Por një tjetër, i pafat,
s’e pati jetën e gjatë.
Luftoi shumë, por s’mbijetoi,
familjen e hidhëroi.

Vdekja, kur të merr me vete,
të kalon në amshim.
Mbase në atë botë tjetër
do të përjetojnë qetësinë.

Dhimbja mbartet te pasardhësit,
që e vuajnë atë mungesë,
por shpresojnë që ai nga lart
do i shohë e përshëndesë.