Për at qiell t'Pellazgjisë.
Për kër tokë t'Ilirisë.
Si shqiptarë i Dardanisë,
me gjak t'Kastriotit t'Arbnisë.

Për kët gjuhë që n'a e dha Zoti,
Që e flasim dhe e shkrujm,
n'mijëvjeçarë, e mot mas moti
Që pri brigjeve t'detit Tivarit,
deri n'bregoret t'Lugins Preshevës,
anej kah le dilli ushqimi i jetës.
Që prej Manastirit t'ABC-ës,
n'brigje t'kaltra t'Jonit t'Prevesës
e deri n'Artën e Gjin Bue Shpatës.

Për kët flamur me shqipe t'zez t'Kastriotit,
t'rujtun t'kuq me gjak elitar t'shqiptarit.
T'rujtun e t'shpalos për mot mas motit.
Për pesë shekuj nan robni t'turkut

Biri shkinës s'ta kam frikën.
Largohu prej këtej, thyej qafën!
Jam shqiptarë e nuk koritem.
Këtu du t'bajm vetë mort e darsëm.
Këtu do t'jetojm me nipa e mesa,
t'lirë, krenarë bashkë me shqipen,
si gjyshër, stërgjyshër nër breza.

Me t'tan robt kem dhan jetën si me le,
Jo ma pak se pesëdhjetë e tetë.
Ma i moshumi mbi nandhetë,
ma i vogli kish veç tre muj jetë,
se brez mas brezi kemi ba be:
Mos me shit trollin me pare.
Me rujt kombin mos me dal fare.