U mendova gjatë, por asgjë nuk fola me vjeshtën.
Gjethet flinin nëpër tortuare me bukurinë e tyre vjeshtake.
Trokita në kthjelltësinë e qiellit
kur errësira bie mbi hapsirën e natës.
Ifola hënës së bukur ku zgjat shkëlqimin nëpër hapsirat e universit me përqafimin e saj të ngrohtë dritëdhënës
për një ditë të bukur
pa dhimbje e strese..
pa vuajtje e mjerime..
pa luftra e vrasje
pa gjakë e dhunë.
Për liri e buzëqeshje..paqe e lumturi
Dashuri e mirësi.
Dëshira të lulëzuara,
e fëmijë të lumtur.
ëndërra të ëmbëla drej fluturimit të mendimeve të largëta..
Ylbere me ngjyrat e tyre plot larmi e bukuri mëngjezi..
lumturi dreke e ëmbëlsi darke..
Sa të dua, o dritë hyjnore e gjithësisë..
Yjet që çojnë shkëlqimin plot rreze nëpër hapsirën e natës
..ku gjethet e pemëve shpërndahen si pjesëza të shpirtit..nëpër bardhësinë e mëngjezit.
Valët e detit vinë të lehta ku qetsia ka filluar të mbretëroi..ngadalë...
Ja dhe dielli me përqafimin e tij të ditës ku i jep bukuri gjithëçkaje.
Mëngjeze me ajër të freskët... ku të mbush me dashuri e gëzime nëpër bukurinë e artë të vjeshtës.
Vazhdon flladi i shkëlqimit të ditës me bukurinë e pemëve të rëna
gjethet e trungu i xhveshur jep buzëqeshje
se përsëri gjethet e rëna do lulëzojnë.. pylli lumturohet nga harmonia e tij duke ja lënë
përqafimin,dimrit që po afron
duke i dhënë besimin se gjethet do lulëzojnë në pemë
dhe pylli i xhveshur do mbushet përsëri me bukurinë e tij të dikurëshme.