Baba,
gjaku yt
në dejet e mia rrjedh.
Nga fara që ti mbolle,
fruti im u çel.

Na solle në këtë jetë,
si pasardhës, trashëgimtar.
Që gjaku yt të mos shterrej,
po të jetonte gjatë.

Vitet iknin, ne rriteshim,
nën përkujdesjen tënde, pa kufi.
Për çdo gëzim a problem,
aty do ishe menjëherë ti.

Kujtoj kohën
kur në kopësht më çoje,
pastaj në shkollë
po ti më shoqëroje.

Kur dola në jetë
dhe fillova punë,
ti u gëzove
më shumë sesa unë.

Ja, ku erdhi dita
e vendimit të madh:
të krijoja familje,
dëshira jote e parë.

Vitet më tej rrodhën,
u bëra vetë baba;
ti sërish gjysh,
i lumtur sa më s’ka.

Mbesat e tua,
që aq shumë i doje,
i merrje me vete,
ngado që të shkoje.

Dhe erdhi e zeza ditë,
kur mosha, pleqëria,
të mori pa kthim,
na la me kujtimin.

Në këtë botë
jemi të përkohshëm,
por në zemrat tona
do mbetesh i përbotshëm.