Zjarr,
ti që ngroh në ditët e ftohta,
që ndriçon shpellat e errësirës,
por edhe djeg e bën shkrumb,
jo vetëm pyje
e shtëpi,
po edhe jetën të humb.

Në mos flaka jote,
zjarr,
që si përbindësh gjithçka përpin,
është tymi yt, i zi si nata,
që s’kursen as njerinë.

Ndan nënën nga i biri,
ndan bijën nga nëna.
Ndan motrën nga vëllai,
ndan fëmijët nga babai.

Lë shtëpinë shkretëtirë,
dhe dhimbjen pa kufij,
brenga që mbyt shpirtin,
siç mbyt tymi yt i zi.

Ç’marrëzi është kjo,
zjarr,
që fëmijët merr?
Apo je vetë djalli,
që jeton në ferr?

Fëmijët i përkasin një bote tjetër,
botë e mbushur me lodra,
lule, lumturi.
Aty ku jetojnë mes prindërve,
dhe marrin prej tyre
vetëm dashuri.

Eh, zjarr, zjarr,
o tradhtar!
Besuan tek ty që ngroh,
por ti s’ke besë,
s’pyet asnjeri.
Kur vendos të djegësh,
e bën,
pa asnjë dhembshuri.