Hanë, jam prapë vet
Erdha me rrefimet si përherë.
Shifmi pak sytë, e dashtun Hanë,
A shkelqejnë ma si atëherë?

E di se boll t’kam lodh me fjalë,
N’vedi me i myll s’kam mujt.
Po mpyt iher moj e dashtun Hanë,
Pse vajzë je tu mba me vujt?

Për me vujt nuk e di as vet,
Shpirti po mdon me ndryshu.
Se aq e vështirë Hanë kenkë n’jetë,
Nbot t’egër si fëmën me luftu.

Me tregu veten sot,
Njerëzit ta marrin për dobësi.
Për këtë arsye, moj e dashtun Hanë,
Yjet të shofin me zili.

Tash un po iku, s’po tmbaj ma gjatë,
Fjalët s’ndalen as ditë as natë.
Për ty, nji strofe, moj Hanë, kam shkru,
Se boll je lodh tu me nigju.

Dielli Hanën s’e shihte dot,
Se nata e mban n’gjoks t’ftohtë.
Eklipsi erdhi si fat i shkruar,
Me një puthje për tu bashkuar.