U bëra grua…
jo kur vesha fustanin tim të parë,
as kur më thanë se jeta s’është përrallë.
U bëra grua atëherë,
kur heshtja më foli më shumë se fjalët,
kur mësova të largohem pa zhurmë
 nga vendet që dikur i quaja strehë.
Kur fillova të fal — por jo të kthehem,
të qaj — por pa u thyer,
të dua — por pa u humbur.
Sepse mësova…
që jo çdo zemër e kupton tënden,
që jo çdo sy të sheh ashtu si je.
Disa duan vetëm dritën tënde,
por s’janë gati për shpirtin që e mban atë ndezur.
Kam ecur nëpër pasiguri,
kam rënë, kam qarë në heshtje,
por jam ngritur…
e më e fortë se më parë.
Tani, nuk kërkoj më që të më kuptojnë të gjithë.
Nuk ndaloj më dritën time,
vetëm sepse disa sy verbohen prej saj.
U bëra grua…
e jo thjesht një version më i rritur i një vajze.
Por një shpirt që ka mësuar
 se dashuria e vërtetë fillon nga vetja.
E nga atje… gjithçka tjetër gjen rrugën vetë.