Në rrugë të ngushta ecën njeriu,
Sytë mbërthyer në dritë artificiale.
Shpirti i tij rri pezull si hije,
Kërkon një zë që thotë “je i gjallë”.

Koha i ikën si rërë ndër duar,
ëndrrat thërrmohen, mbesin pluhur.
Nëpër rrjete sociale, orët kalon
Po ku mbeti jeta qe e harron?

E prapë, mes hijeve të realitetit,
një dritë e vogël rri fshehur diku:
ajo është jeta, që flet me zë të brendshëm,
“Mos harro..ende jam këtu.”