Pena filloi të shkruajë prapë,
Skish harruar vargun e fundit.
Një psherëtim mbante jetë brenda,
Dhe largonte mjegullën e mundit.

Pyeta veten pse rrinte e mpirë…
Ndoshta priste një varg më të pastër,
Si flakë e fshehur nën hi të ngrirë,
Gati të ndizet si zjarr në vatrë.

I thashë vetes: mos rri në errësirë,
Jepi frymë, mos i kthe krah mjerimit.
Përze trishtimin me poezi,
Gjej jetë të re brenda shkrimit.