Çdo njeri në vetvete ka etalone si shembuj,
Gjatë jetës vijnë natyrshëm, me adrenalinë;
Si shembull: Kur situatat të kthejnë në lepuj,
Skënderbeu t’vjen me kalë, bëhesh më trim.

Por, mua s’më pëlqejnë luftrat, për etalone,
Edhe pse idhull do kem Skënderbeun tonë;
Pëlqej të them se, n’art-aktrimi kam Stalone,
Dhe ispirues pende, t’madhin Xhek London.

N’rekorde dashurie, shembuj ka në shumës,
E mund të thuhet klasikja: Romeo e Xhulieta;
Mund të thuhet dhe për bijën e Montezumës,
Apo poetin persian, që notoi nëpër tre detra.

Mund të merren: Ainshtajni, Edisoni, Galileu…
Etalon frymëzimi do të mbetet, edhe Darvini;
Edhe rezistenca, që i bëri Zeusit, Prometeu,
Apo qindra e qindra dishepuj që ka njerzimi.

Por, për privim kohë-jete, etaloni ekzemplar,
Mbetet Galua*, që e zbrazi kokën në dy netë!
Në dyluftimin e pabesë, vërtetë mbeti i vrarë,
Por, matematika hedhur n’letër ngeli përjetë…