Një, dy, tri ditë,
më shumë ditë të prita, xhan,
sa presin të burgosurit,
lirinë që nuk e kanë.

Kështu lulja pret pranverën,
nëna fëmijën e parë,
malli e djeg zemrën,
bima vyshket në arë.

A mos të lodha, zemër,
bezdisur sigurisht të kam,
por nxito ata hapa,
unë drejt teje nisur jam.

Koha nuk numëron më ditë,
shekujt me pritje më kafshojnë,
por shpresa është më e fortë,
jo ëndrrat, mrekullitë me të fillojnë