Univers!
O krijesë mendore – Të dua!
Përcillma atë energji që gjykon se duhet përcjellë!
Ruaje atë energji që beson se duhet ruajtur!
Më ndiej!
Pakëz dritë nga drita jote
e parë mes një syri të vetëm…
Ma derdh!
Pakëz mendim si hojez e vecuar mjalti
ma vendos mbi ballë!
Ta bëra shërbimin…
Atë drithërimë si shpirt e si frymë
e vendosa mbi ballë si piercing…
Keshtu u thonë dekoracioneve të mishit
e cka lind prej mishit është mish
Më beso e shkriu në mua!
e të shohim se cka do të lindë.
Këtu pak besohet në krijesën mendore
të cekëta janë ujërat
ndonëse brenda teje gjallojnë të gjithë
duke zhvilluar hundët…
Më merr!
Më ngjit!
Më shih!
Kur e bardhë është nata e i thellë agimi
kjo botë e mbytur në kaos e pezm
ka vetëm hundë me flegra përbindëshi.
O krijesë natyrore – mendim je!
dalë nga dritoret e mendjes
zgjerohesh e zgjerohesh sa syri nuk të nxë
e në një pikëz loti përmblidhesh.
Të dua aq sa dashuria tronditet
se kurrë s’u dashurua
përtej vetes e përtej ekzistencës
që ti u shfaqe në mua!