Dhe drita u bë!
Dhe bota u bë!
Dhe dielli u bë përpara se të lindja unë,
një mendim i bukur isha,
isha fjalë,
isha nevojë…
Dhe u bëra e isha kaq e përsosur sa vepra në mua u bë e frikshme…
Fytyra më rrëzëllente sa shtatë diej!
Në duart e mia,
në këmbët e mia,
në flokët e mi gurgullonte jeta me aq shije
sa kupa e verës ku pinin ëngjëjt u mbush me esencën time…
I shtangur nga kureshtja,
nga krenaria ime
në të shtatën ditë krijuesi punoi me qiejt
e përmbysi kupën qiellore mbi supet e mia!
Ishte një mënyrë për të kuptuar distancat,
për të më bërë të respektoja hisen,
të pranoja gjallimin e kufizuar
e të lutesha e t’u bija borive për lavdinë dhe pushtetin e tij…
Kaq e vetëmjaftueshme isha sa ky ishte shkaku
për gjithë vuajtjet e mia,
për gjithë moskuptimet,
për gjithë rebelimet e megjithatë…
kisha aq dashuri në zemrën time,
kisha aq mirënjohje sa kam shekuj që në sytë e tij e kërkoj dritën
e më duket si dita e djeshme…
A do reformohesh Zoti im?!
As ti nuk bën dot pa mua e lutesh për shpirtin tim…