Do te doja te kisha forcë për të perballuar dhimbjen,
por zemra e përgjakur dhe shpirti i helmuar s'binden.

Eshtë si një ëndërr e hutuar — pres të zgjohem,
por ëndrra nuk mbaron.
Me sy të enjtur shestohem,
harroj shpeshhere, s'besoj asnjehere - por tragjedia ndodhi.
S'mundem ta ndaloj, s'di se si.

Ku shkoi? Ku? Dua ta di.
Pse iku? Pse pikërisht tani?
E dua një arsye, a një shpjegim - s'e di.
Per jeten tende me dhemb, per timen kurrsesi.

Pseee? Eshtë e vërtetë?
Mos më thoni, ju lutem — vritmëni me parë, nuk dua te vuaj.
Ajo buzë, ai sy, ai trup - po me thua se nuk ekziston me?

Oh, jo - ti nuk po më thua, por e ndjej: qe dicka te keqe ka, ma thoté zemra ime, ma thote loti jot.

Po përse më mbani më tepër në ankth?
Ma thoni... qe gezimi im mbaroi, që jeta e humbi kuptimin, që arsyeja nuk ekziston - as Zoti, as drejtësia.

Po kur? Si? Përse? Kush?
Oh Zot, mos...
zhduku, zhduku moj ëndërr e keqe!
Apo nuk je ëndërr?!

Ah, sikur të ishte ëndërr...
Sa gjatë po pres të zgjohem.

Apo...
edhe vetë jeta eshtë një endërr: e keqe, pa kuptim, e dhimbshme, e pashpresë, zhgenjimtare, e ndrydhur, e pamëshirshme?!...