Pesë vjeç
Babai,
Mendjes,
Shkrim e këndim më ngjizi
Damarëve e në limfë
Si rruazat e gjakut...
Dhe më kish çuar shumë larg,
Përtej dy plus dy...
Atëhere ndër flertore vizatoja traktorë toke, makina e autobuz,
Detin e vendlindjes
Dhe natyrën e fshatit me fluturat mbi lule,
Por edhe bletët mbytur brenda lulesh ku thithnin nektarë
Dhe veten më kujtonte
Siç më varte babi në një gozhdë në murë
Brenda shportës së re prej kauçuku.

Dhjetë vjeç
Budallëqe i nisja "Naim Frashërit",
Të vetmes Shtëpi Botuese që kishe atdheu im i censuruar,
Fjalë të vërdhemta ndër vargje të brishta,
Se kujtoja se librat botohen vetiu,
Siç çelnin vetiu lulet e pranverës,
Siç vetiu kisha ardhur unë në jetë
Me pranverën e prindërve
Jetës së tyre
det.

Askurrë s'mora përgjigje
Për të fëmijrorët vargje,
Nga shpirti i një fëmije ngjizur
Me një puls të brishtë
Dhe as sot nuk di
Ç'u bënë ato letra
Me lapës kopjativ shkruar-derdhur
Ëndrrash fëmijërore,
Si pistile luledelesh fushash pa anë
Çarçafit të ndjenjave të një dhjetëvjeçari.

Por çmenduri-dhënies pas librit,
Si vetë bleta si ndahet luleve,
Kësaj hullie u skllavërova
Dhe nderë e kam se skllav u bëra
E më në fund
Dhe gladiator,
Që për dijen sublimohet
Që të fitojë lirinë e vetes si një shpatë fitimtare
Rreze driteje nëpër qiellin pafundësi.

E pastaj vërshuan fjalët,
E u rradhitën në rreshta librash,
E rradhoj njëri pas tjetrit
U rradhitën bibliotekës,
Krejtë koduar mister-gjallë,
Sa
Kur dikush i lexonte,
Çonte librin gjer në fund,
Përpirë nga ankthi i leximit,
Por i futej prap fillimit
Ashtu më këmbë mes sfilitjes
Si t'i futej Saharasë
Për t'i dalë në krye leximit,
Të kuptonte ç'kish lexuar
Kohës,
Jetës
Së thartuar.

Edhe vargjet si tharm erdhën,
Pa ndonjë ankth botim-libri
Krejtë natyrshëm si çel-lulet,
Ashtu si natyrshëm vjen stina e art e frytave
Që na nxit shijen e jetës;
Dhe pse librat erdhën varg porsi ngjyrat e ylberit,
E u bënë dritë mes territ
Dhe diku pikz-drite fundesh tuneli;
Barsur si mushkat xanxare,
Me ngarkesa mbi kurriz,
Udhë pa udhë e mriz më mriz,
Duke çarë mjegullat si shtizë,
Porsi shtiza e vetëtimës,
Që i djegë e përvëlon,
E pastaj si vetë rrufeja,
Që ia bjen mendjen vërdallë
Gjersa bie në tokë krejtë zharë.

S'psherëtiva për një libër,
Psherëtiva për mendimin,
Që isha vardisur prapa
Siç një mashkull shkon pas vashash;
Se mendimi është një vajzë,
Se mendimet janë si vashat,
Që na ethin me magji,
Me magji misterit të tyre,
Mbyllur guvash
Me njëmijë dryre
Që po s'dite t'i zbërthesh
E i futesh pyllit pa sëpatë,
Ta bëjnë jetën sterrë e zi,
Krejtë
Mënxyrë,
Por me kodin e magji-dijes
T'artijnë qiejt
Dritë-flori.

Dhe pse sot e kësaj dite,
E kam kularuar mendimin
Nëpër vargjet e ujë-kullimit,
Me Pegasin e Lashtësimit,
Që nga filli i burimit,
Nëpër Muzën e amshimit,
Prap e ndjej
Thellë
Edhe vet,
Se ende s'jam bërë poet,
Se poet
Është zor të bëhesh,
(Mund gënjshtrës të rrëfehesh,
E si s'je
Gjithëherë të ndjehesh,
Por dhe vetes
Veç zhgënjehesh)
Se poet
Është zor të jesh,
Të lot tepeleku i kresë,
Kur t'pushtosh madhështi-poezinë,
Një Dodonë
Që pjellë magjinë.

Ekzemplarë
Ka sa të doni
që gjoksin vrimë e kanë bërë,
Duke pëllitur
Se janë poet,
Po kur vihem përballë Rembosë,
Apo parsanianit Bodler,
Qoftë Kiplingut a Alen Po-s,
Menjëherë ndjehen
Një Ferr,
Një hapësirë sterile-bosh
Që nuk pjellë as veten e vet,
Një ha-shpirtje
Nën këmbë termet
Që t'gremisë
Çdo çast
Me et
Dhe e kuptojnë
Dhe pse gënjejnë veten
Se sa janë poet të vërtetë,
Ndërsa rishtas pëllasin
Duke therur pa dhimbë qiejt
Se janë vetë madhështia.

Gjithë kjo jetë më iku vargjesh,
Siç na ikë koha pas krahësh,
Siç na ikë mundi pas rrahesh,
Edhe prap,
Edhe prap
Nuk e ndjej veten poet,
Ende jam vetëm një plep
Edhe ende s'jam lis,
Sepse
Jo
Të gjith retë i gris
Me shpatë-majën time nëpër tis
Që e ndihmoj
Me thonjë ta gris.